#9 Rozdział dziewiąty.

Rozdział dziewiąty.

*Perspektywa Dominiki*
  Co on widzi w tej dziewczynie!? Zrobiła mu pranie mózgu czy co? - Denerwowałam się. - Już ja się jej pozbędę... - pomyślałam z uśmieszkiem.

  Po kilku minutach wstałam i poszłam zerknąć co robi para gołąbków. Zerknęłam przez balkonowe drzwi.
I ujrzałam coś czego nie chciałam ujrzeć. Za chwilę mieli się pocałować!
Nie mogłam do tego dopuścić.
Otworzyłam drzwi podbiegłam do Julki i zrobiłam coś strasznego...




*Perspektywa Julii*

    Obudziłam się w nieznajomym mi miejscu. Było tu jakoś tak.. biało!
    A żeby tego było mało jakiś chłopak trzymał moją zimną dłoń kucając przy łóżku, był oparty głową o to właśnie 'łóżko'.
 Co ja tu robiłam?
 Kto mnie tutaj zabrał?
 Co za chłopak trzymał moją rękę?
  I to najważniejsze...
KIM JA W OGÓLE JESTEM?

Wiedziałam jedynie, że ten chłopak jest mi jednak jakoś znajomy. O! Ktoś właśnie wszedł do pomieszczenia.
 -Dzień Dobry Julio. Jak się czujesz? - Powiedział facet w białym "płaszczu"

 -Dobry. Mam pytanie, kim ja jestem i co tu robię. -
 -Skarbie... - Zaczął mi opowiadać chłopak, który trzymał mnie za rękę.
 -CO?! Jakie 'skarbie'?! Jaka Dominika?! I do cholery jakiego balkonu?! - Wyrwałam rękę.
 -Doktorze? - Powiedział z załamanym głosem.
 -Zanikanie pamięci. Spokojnie, to tylko chwilowe. - Odparł.

Po chwili przyszła jakaś kobieta w płaszczu.

 -Kim ja jestem?! - Denerwowałam się coraz bardziej.

 -Jesteś Julią. Julią, moją księżniczką. - Powiedział ze łzami w oczach.
 -Teraz do końca nic nie rozumiem... - Powiedziałam i również zaczęłam płakać. Po chwili znowu zasnęłam

*Perspektywa Sebastiana*

  Moja księżniczka leżała na łóżku, spała, trzymając ją za dłoń czułem bicie jej serca.
Dziewczyna się obudziła po czym zaczęła krzyczeć kim jest i co tu robi. Lekarz powiedział, że zaniki pamięci miną, miałem taką nadzieję. Po kilku minutach dziewczyna znów zapadła w sen, znowu złapałem jej zimną dłoń i zacząłem muskać ustami. Nadal miałem przed oczami jak Dominika wpada przez drzwi podbiega do niej i zrzuca ją z balkonu. Miałem przed oczami nieprzytomną Julkę. Karetkę. Wielkie zbiegowisko ludzi. Widziałem moje łzy, płakałem po raz drugi od 4 lat.
 Moja księżniczka. - pomyślałem i zasnąłem.
 

*Perspektywa Julki*

   Byłam w ciemnym korytarzu, ktoś mnie wołał. Zobaczyłam dom, wyglądał znajomo. A tak! Po woli wszystko mi się przypominało. To był dom Bartka. Zobaczyłam siebie na balkonie. Płakałam.
  Siedziałam sama po czym przysiadł się do mnie ten chłopak ze szpitala. To był... Sebastian. Ja na balkonie rozmawiała z nim. Wstałam, (ta druga ja)  i stanęłam twarzą w twarz z chłopakiem. Widać było, że się kochaliśmy. Mieliśmy się zaraz pocałować gdy nagle... jakaś dziewczyna wpadła jak burza i zepchnęła mnie z trzeciego piętra na ulicę. Na szczęście w pobliżu nie było żądnego samochodu. Zobaczyłam siebie leżącą na ulicy i płaczącego Sebastiana. Jakiś chłopak do niego podbiegł i widząc mnie leżącą na jezdni zaniemówił. Zbiegli po schodach i zabrali mnie na ławkę, bylebym bardziej nie ucierpiała.

_________________________________________________________________________________

Czy Julka znowu zakocha się z Sebie?

Czy przypomni sobie kim jest?Czy w ogóle się jej polepszy? 

Niespodziewany wypadek, myślę, że was zaciekawi. Buziaki kochani, miłych wakacji. Teraz nie mam czasu na pisanie ale postaram się coś z tym zrobić. 

Zróbmy tak --- > 5 komentarzy i kolejny rozdział.

Liczę na was mordki! ♥

 Julisia. ♥