Część druga| Rozdział pierwszy.

D W A  L A T A  P Ó Ź N I E J

Przetarłam zaspane oczy i przeciągnęłam się leniwie na łóżku. Ostatni raz kiedy byłam wyspana wypadł chyba w ferie. Pierwszy rok liceum był naprawdę ciężki, ciągłe sprawdziany, kartkówki, wyjazdy. Lecz w  końcu nadszedł ten upragniony czas - wakacje.
  Miałam znowu iść spać gdy nagle zorientowałam się, że dostałam nieprzyjemnej niespodzianki. Okres w pierwszym dniu wakacji -  zapowiada się nieźle.
   Zrzuciłam z siebie ubrudzoną, białą pościel i skierowałam się do łazienki. Obejrzałam się czy nie zostawiam żadnych odcisków na miejscu zbrodni i jak na złość zapomniałam o szafce, która stała przy drzwiach toalety. Owa szafka przywitała bardzo czule mojego małego palca u stopy. Syknęłam z bólu i w końcu dotarłam -już bez przeszkód- do łazienki. Załatwiłam sprawę szybciej niż się spodziewałam. Sprzątnęłam brudną piżamę w łazience i wróciłam do pokoju. Przy okazji zerknęłam na ścienny zegar i zorientowałam się, że jest już po jedenastej. Zrzuciłam prześcieradło i poszewkę z kołdry i zaniosłam do kosza na brudy. Jedyną dobrą wiadomością było to, że nie zaplamiłam łóżka.
   Odpaliłam laptopa i weszłam na Tumblr'a. Zreblogowałam kilka notek i przeniosłam mój tyłek na łóżko. Włączyłam Youtube i weszłam na kanał reZigiusza. Przyjaźniłam się z youtuberem przez cały ten czas i dowiedziałam się o tym dopiero po roku znajomości kiedy występował w telewizji. Na początku bałam się, że zmieni to coś w naszych kontaktach ale nic się nie zmieniło. Oprócz tego, że Remek ciągle prosi mnie o to, żebym z nim wystąpiła na co ja się nie zgadzam. Mam nadzieję, że w końcu odpuści.
   Na kanale nie było nowego odcinka więc podłączyłam słuchawki i utonęłam w piosence Company Biebera. Ten głos był po prostu miodem dla moich uszu. Z zahipnotyzowania wyrwały mnie wibracje mojego smartfona. Wyciągnęłam się jak najdalej mogłam i nadal nie sięgałam. Zostałam zmuszona do odłożenia laptopa i wstania po telefon. Po uruchomieniu okazało się, że tata wysłał mi SMS-a, w którym informował, że jest w mieście i zamierza zabrać mnie do kina. Niekoniecznie miałam ochotę na wyjście dzisiaj więc zadzwoniłam. Odebrał po dwóch sygnałach.
-Halo? Julcia? - typowe przywitanie w jego wykonaniu.
-Tak, posłuchaj bo niekoniecznie mam ochotę na wychodzenie dzisiaj z domu. Na ile zostajesz?
-Do końca tygodnia, księżniczko. Może jutro? Grają "Gdzie jest Dori?".
-Zabawne. - prychnęłam w odpowiedzi.
-O 16:45 grają Obecność 2. Może tym jaśnie Pani się zadowoli? - droczył się ze mną.
-Dobrze, więc jutro o 16:30 czekam pod domem. Narazie. - pożegnałam się a w odpowiedzi usłyszałam dźwięk zakończenia rozmowy.
Mimo, że tata wyjaśnił całą sprawę z moją rodzicielką nie mieszka z nami. Mama boi się zaufać mu po raz drugi. Aczkolwiek obiecał mi, że w tym roku przeprowadzi się gdzieś bliżej nas. Ojciec pławi się w luksusach więc nie mam pojęcia czemu nie przeprowadził się już przynajmniej rok temu, kiedy pogodził się z mamą.
   Sam fakt, że jego drugie życie przyniosło mu wiele korzyści musi często wyjeżdżać za granicę, czego wprost nie znoszę. Najczęściej są to jakieś dwa tygodnie. Przyjeżdża do mnie zawsze kiedy ma wolny tydzień albo miesiąc. Najgorsze w tym było to, że nie było go na moich siedemnastych urodzinach i panicznie boję się, że ominie go dzień, w którym stanę się pełnoletnia.
    Chciałam odłożyć smartfon ale okienko z wiadomością przykuło moją uwagę. Nie widziałam wcześniej osoby, która ma takie zdjęcie profilowe.     Odpaliłam Messengera i zobaczyłam,  napisał do mnie nieznajomy chłopak. Nie było tam nic oprócz "Siema", więc odłożyłam telefon i zwróciłam się w stronę łazienki. Co prawda byłam już ubrana, ale moje włosy krzyczały o pomoc. Mama była w pracy więc włączyłam Kill em with kindness Seleny na cały regulator. Pochyliłam się nad wanną i zamoczyłam moje tłuste włosy w strumieniu wody. Następnie dwa razy umyłam je szamponem i zakończyłam spłukując odżywkę. Złapałam ręcznik i owinęłam nim moje włosy. Nawet nie chciało mi się malować więc wyłączyłam laptopa i poszłam w stronę kuchni, gdyż w moim brzuchu odgrywany był bardzo głośny koncert. Pchnęłam drzwi, które za nic nie chciały się ruszyć. Zdezorientowana pomyślałam, że po prostu znowu dywan zaczepił o coś i blokuje wejście ale widząc, że drzwi lekko się otworzyły i zamknęły od razu odskoczyłam i pobiegłam do łazienki. Zamknęłam się w kiblu co może nie było najlepszym rozwiązaniem ale to jedyne miejsce w domu, które ma zamek.
   Usłyszałam jak drzwi do kuchni otwierają się i kroki, które najprawdopodobniej należą do mężczyzny. Facet zapukał do drzwi ale nic nie powiedział. Jedyne co robiłam to starałam się oddychać jak najciszej.
   Mijały minuty a zza drzwi nie dochodził żaden dźwięk. Postanowiłam wyjrzeć i ocenić sytuację. Cholera czemu nie wzięłam ze sobą telefonu. Podeszłam do wyjścia z łazienki, przesunęłam zamek i lekko uchyliłam drzwi. Wyjrzałam tak daleko na ile było mnie stać. Jeżeli ktoś miał być to jedynie na szafce obok, o którą się dziś uderzyłam, ale to nie możliwe, gdyż słyszałabym gdyby tam wlazł. Trudno, raz kozie śmierć. Pchnęłam drzwi jeszcze dalej i wyjrzałam. Moje serce zabiło mocniej a ciało utonęło w drgawkach. Na szafce stał facet ubrany na czarno, w jednej ręce miał siekierę a w drugiej... kamerę? Który normalny morderca nagrywałby śmierć ofiary? Zaraz, zaraz, zaraz.
-Hej, Remek, następnym razem uprzedź mnie, że wpadniesz. - syknęłam wrednie śmiejąc się z własnej głupoty.
-A Ty następnym razem nie słuchaj muzyki tak głośno bo nie usłyszysz mordercy. - zaśmiał się i ściągnął kominiarkę z głowy. Odpalił swoje Youtubowe zakończenie filmiku i wyłączył kamerę.
-Pozwól mi wstawić ten epicki film, prooosze!
-Nie ma takiej opcji. - odparłam sucho.

-Kiedy dasz się namówić. - mruknął i ruszył ku kuchni. - Zdaje się, że jesteś głodna. - wskazał mój brzuch, który głośno zaburczał.
-Zacznijmy od jedzenia. - uśmiechnęłam się i weszłam do kuchni. Podeszłam do szafki i wyciągnęłam zupki chińskie. -Chcesz?
-Mhm. - mruknął grzebiąc w swoim telefonie.
   Wlałam wodę do czajnika i postawiłam go na kuchence po czym usiadłam przy stole patrząc na mojego przyjaciela, który bezustannie patrzył się w ekran komórki.
-Odłóż to w końcu, człowieku błagam. Od miesiąca nic tylko telefon, laptop, komputer, telefon, laptop, komputer. - prychnęłam.
-Przepraszam, po prostu mój kanał jest dla mnie potwornie ważny, zresztą sama wiesz. - skierował błagający wzrok na mnie po czym wrócił do penetrowania smartfona.
    Wstałam i dokończyłam przyrządzanie zupek, mój żołądek grał marsza, hymn i Bóg wie co jeszcze. Chwyciłam za dwie łyżki i gotowy śniadanio-obiad postawiłam na stole. Od razu zaczęłam jeść. Remek w końcu odłożył telefon i zaczął jeść. Rozmawialiśmy jak zawsze - o wszystkim, jest dla mnie najbliższym przyjacielem, zawsze można na niego liczyć. Chociaż dzisiaj wyglądał na przybitego. Nie chciałam naciskać, czekałam aż sam opowie o co chodzi. W końcu chrząknął znacząco.
-Hej, mała. Bo ja muszę już lecieć. - usłyszałam zamiast wyjaśnień. Coś było na rzeczy, ale trudno, jeszcze zdążę z nim o tym porozmawiać.
-Trzymaj się, do zobaczenia. - wstałam i uściskałam przyjaciela. - Odprowadzę Cię do drzwi.
-Mhm. - uśmiechnął się. Widziałam, że ten uśmiech jest wymuszony a oczy zaraz zaleją się łzami. Nie chciałam trzymać go na siłę, sama nienawidzę, gdy ktoś patrzy na moje łzy.
   Chłopak założył buty i wyszedł nic nie mówiąc. Zamknęłam drzwi na klucz i podbiegłam do okna w kuchni. Remek założył kaptur a głowę trzymał nisko. Moje ciało przeszły nieprzyjemne ciarki, nie pamiętam kiedy ostatnio Remik był w tak złym stanie jak dziś. 

   Wróciłam do jedzenia, które skończyłam w ciągu kilkudziesięciu sekund, byłam bardzo ciekawa czemu jeszcze się nie porzygałam. Wzięłam chipsy i paluszki z narożnej szafki i wróciłam do pokoju. Mój plan na dzień dzisiejszy to cały dzionek w łóżku z szóstym sezonem Pamiętników Wampirów, jedzeniem i cieplutkim kocem. Obejrzałam trzy odcinki i moje powieki same zaczęły opadać.

×××